घुम्ने मेचमाथि अन्धो मान्छे

भूपी शेरचन

दिनभरि

सुकेको बाँसझै

आफ्नो खोक्रोपनमाथि

उँघेर,

पछुताएर,

दिनभरि

रोगी मलेवाझै

आफ्नो छाती आफ्नो चुच्चोले ठुँगेर,

घाउहरु कोटयाएर;

दिनभरि

सल्लाघारीझै एकलासमा

अव्यक्त वेदनाले सुँक्क-सुँक्क रोएर;

दिनभरि

पाते च्याउझैं

धरती र आकाशको विशालतादेखि टाढा

एउटा सानो ठाउँमा आफ्नो खुट्टा गाडेर,

एउटा सानो छाताले आफुलाई ढाकेर

साँझमा

जब नेपाल खुम्चिएर काठमाडौं

काठमाडौं डल्लिएर नयाँ सडक

र नयाँ सडक - असङ्ख्य मानिसका पाउमुनि कुल्चिएर,

टुक्रिएर,

अखबार, चिया र पानको पसल बन्छ,

किसिम-किसिमका पोशाकमा

ओहोर-दोहोर गर्छन् थरीथरीका हल्लाहरु

फुल पारेको कुखुराझै कराउँदै

हिंड्छन् अखबारहरु

र ठाउँ-ठाउँमा अन्धाकार पेटीमा उक्लिन्छ

मोटरहरुको प्रकाशदेखि तर्सेर

अनि असंख्य मौरीको भुन्भुन् र डसाइदेखि आत्तिएर

म उठ्छु

न्यायको दिनमा प्रेतात्माहरु उठेझैं

र नपाएर बिस्मृतिको 'लेथे' नदी

रक्सीको गिलासमा हाम्फाल्छु

र बिर्सन्छु आफ्नो पूर्व कथालाई

पूर्वजुनी र मृत्युलाई

यसरी नै सधै

चियाको किटलीबाट एउटा सूर्य उदाउँछ,

सधै रक्सीको रित्तो गिलासमा एउटा सूर्य अस्ताउँछ

घुमिरहेकै छ म बसेको पृथ्वी - पूर्ववत्

फगत म अपरिचित छु

वरिपरिका परिवर्तनहरुदेखि,

दृश्यहरुदेखि,

रमाइलोदेखि,

प्रर्दशनीको घुम्ने मेचमाथि

करले बसेको अन्धो जस्तै ।