फूल

केदार श्रेष्ठ

न घमण्डले मात्तिएर
फूलेको हो फूल
न रिसले लात्तिएर
फुलेको हो फूल
न कसैको खिस्सी उडाउन फुल्छ
न सुवास छरी लोभ्याउन फक्रिन्छ
न सुन्दरता हानी फसाउन फुल्छ
होइन अहमताले
फक्रेको होइन फूल
न कसैलाई जीवनदेखि लखेट्न फुल्छ
न कसैलाई निराशामा अल्झ्याउन फुल्छ
बरु आशा सजाउछ
निराशाले खोक्रिएका आखाहरुमा
बरु जीवन भर्छ
संघर्षदेखि अत्तालिएका पाइलाहरुमा ।

फूल पाउलिन
एक चिम्टी माटो भए पुग्छ
चाहिदो हावापानी भए पुग्छ
धर्ती, छाती भए पुग्छ
जहा, जरा स्वतन्त्र फैलाउन सकोस्
सुवास, सुन्दरता बाड्न सकोस्
न अनकन्टार भीरपाखा भन्छ
न सन्नाटा जङ्गल
कठिनाइबाट कहिल्यै लत्रदैन
फूल
फूलभन्दा टाढा कहिल्यै भाग्दैन ।

हागा छोडेपनि
माटो सजाउछ, फूल
धर्तीलाई उर्वर गहना लगाउछ
फेरि फुल्न सिकाउछ अरुहरुलाई
त्यसैले त फूल
न कहिल्यै र्झछ
न कहिल्यै ओइलाउछ
कहिल्यै फिक्का हुदैन रङ्ग
कहिल्यै मर्दैन फूल
फूल त फक्रिरहन्छ
आखाहरुभित्र
जहा, आशाका रेखा छोट्टीने छैन
बरु बढ्नेछ
संघर्ष अध्यारिने छैन
बरु ज्वाजल्यमान भइरहन्छ
निरन्तर हेरिरहन्छन्
धर्ती, धर्तीका सिर्जनाहरु
देखिरहन्छन्
मान्छे, मान्छेका आकृतिहरु
फूल त बाचिरहन्छ
मनहरुभित्र
जहा, थुप्रै मनहरुको सञ्जाल छन्
जहा, थुप्रै आशाहरु सञ्चित छन्
जिउदा सपनाहरु सिगारिएका हुन्छन् ।