बाल्यकाल

कृष्णभुषण बल

सम्झनाका रेशमी पर्दाहरु हल्लिरहेछन् अहिले मेरो आँखाको झ्यालमा

पर्दाको प्रत्येक सप्कामा एउटा इन्द्रेणी देखापर्दै हराउँछ

आँखाको प्रत्येक झप्कोमा एउटा गुलाफ फक्रँदै ओइलाउँछ

कति कमला अतीतहरु जहाँका इच्छाहरु पहाडभन्दा अग्ला थिए

कति सुकुमार बितेका दिनहरु जहाँबाट मैले यत्रो यात्रा थालेको थिएँ

अँगालोबाट फुत्काउन मनै नलाग्ने प्रेयसीजस्तै ती नफर्किने दिनहरु

प्रत्येक बिहानीले हिमाललाई चुम्बन गरेजस्तै सम्फना मात्र बाँकी छाड्ने

ती

उत्सवहरु

परेलीको बारले छेक्नै नसकेर पल्टेका थोपाजस्तै ती विगतहरु

सुन्दर सपनाको फूलबारीजस्तै विपनामा फेरि सादृश्य हुँदैनन्

सत्य भएर पनि बालुवाको घरजस्तै लाग्ने विपनामा कुनै घर हुँदैन

वर्तमानमा मात्र थाहा लाग्दोरहेछ आफूबाट चिप्लिएका समयहरु

हत्केलाबाट फुत्केपछि समय पनि साँढे हुँदोरहेछ

छाडेर केवल सम्झनाहरु