प्रेम राग

केदार सुनुवार “सँङ्केत”

यो सृष्टि सिर्जना
यो गीत गुन्जनमा
तिम्रै मात्र राग अनि
नवरसले भरिएको छ
खै यो बखत कुन अंगबाट
रस भरौं कवितामा ?
म निरस भएको छु यसबखत
तैपनि रोजेको छु तिमीलाई ।
मेरो कवितामा तिमी
सौर्न्दर्य पराग भएर
पनिर भै मन फटाएर गयौ ।
सुनामीको छालझैं
क्षत-विक्षत बनाएर
मनको मन्द गतीलाई
तहसनहस बनाइदियौ
नहुनु थियो हाम्रो भेट
भेटिन गयो
यही त होला जीवनचक्र चल्ने क्रम
जहाँ तिम्रो र मेरो मन
छिया छिया भएर
दोभानमा परिणत भयो ।
खैं: कुन शब्द शिखाले
परिचुम्बन गरौं तिम्रो अधरलाई
खै: कस्तो स्पर्शले
काउकुती लगाऊ तिम्रो अंग अंगलाई
किनकि म यस बखत
भग्नावशेष भएको छु
तर, तिमी भने मेरो यादविना
पुष्पहार डसनामा फुल्दैछ्यौ रे!
म भने किन किन
तिम्रो सपनाको खोजीमा
रित्तो खाटमा कोल्टे फेर्दै छु ।