दरिद्रहरु

रुसाहाङ्ग चेम्जोङ्ग

कलम रोएको बेला
अनगिन्ती आँशुका थोपाहरु
शागर बनेर उर्लिन्छ
आँखाबाट खसेको मोतीमूल्य
मूल्यवान गेडीहरु
त्यसबेला तिम्रो हाँसोको खित्काले
मेरो मोती मूल्यवान आँशुहरु
छिनमै अमूल्यवान बन्दछ
म दाँया र्फकन्छु बाँया र्फकन्छु
तल माथि चारैतिर हेर्छु
आकाशमा लहरै चाँद थुगाहरु
मेरो दृष्यलोकन गर्छन्
म तिर निहुरेर जिस्काउने गर्छन्
म छक्क पर्दै सोध्छु पालममा
हाक्पारेमा, मून्धुममा
किन जिस्काउछौ मलाई ?
के म तिमीहरुको नाट्य पर्दामा छु ?
के म हाँस्य पाठक हुँ ?
अहँ ! होइन
तिनीहरु मेरो भावना संग जिस्कीन्छन्
मेरो भौतीक दरीद्र देखेर हाँस्छन्
छि ! तिमीहरुको बौद्धिक दरीद्रता देखेर
म पनि हाँस्छु
पेट थिचेर
मुख च्यातेर
राल सिगान भईन्जेल हाँस्छु
जबसम्म तिमीहरुको बौद्धिक दरि द्रता कायम रहनेछ
तब सम्म हाँस्छु
जब सम्म तिमीहरुको भावना परिवर्तन हुदैन
तब सम्म हाँस्छु
जब सम्म तिमीहरुको बिचार तिखारीदैन
तब सम्म म मात्र होईन यहाँ म जस्ता भावनाका महाजनहरु हास्छन्
इ यसरी
हा..! हा... ! .... हा ! .......