हिंसाको बुद्ध

हाङयुग अज्ञात


बन्चरोले ठूगूँ लागिरहेको घुच्चुक
कत्ति पनि बुझ्न नसकिरहेको राष्ट्रियता
दिज्यू !
पहेँलो जमराले किन मेरो मन तानिरहेको ?

घुस्न किन नसकेको म ?
तिनीहरूको मानसपटलमा
भीड छिचोलेर मञ्चसम्म
निशुल्क सडक नाटकमा,
दिज्यू !
बन्चरोले ठूगूँ लागिरहेको घुच्चुक ।

यो छातीले पहाडको सिरानी लगाएर
हेरिरहेछु समुद्रको पन्ना
बाँधिएको मनमा
बन्चरोले ठूगूँ लागिरहेछ घुच्चुक ।

ममाथि शासन गर्ने को श ?
त्यो,
त्यो जसको बुद्धि बाहिर डुल्न गएको छ ?
याँ-म
रगतले बगूँ लागिरहेको देश ।
दिज्यू !
बिम्बित अक्षर यस्तो धङधङ्गी ता
मेरो पागलपन पनि
बन्चरोले ठूगूँ लागिरहेको घुच्चुक ।